En al meteen een volgende verhaal voor jullie! Deze keer over Sucre en Potosi.

Onderweg van Copacabana naar La Paz merkten we al wat problemen op in El Alto, La Paz. Er waren blokkades en onze bus moest daardoor een andere route nemen om het centrum binnen te geraken. Eenmaal in het centrum aangekomen, zetten we Bert en Eline af aan de hostel (zij sliepen nog 1nacht in La Paz en namen dan de volgende dag het vliegtuig naar Sucre) en trokken wij richting de busterminal om onze nachtbus naar Sucre te nemen. In de busterminal zagen we verdacht veel mensen aan de office van onze maatschappij. Blijkbaar waren de bussen van 15u nog niet vertrokken, owv de blokkades en benzineproblemen in El Alto. Wij hadden normaal een bus om 19u, maar zagen al gauw in dat die ook niet tijdig zou vertrekken. Na veel wachten, aanschuiven en raden wat er aan het gebeuren was, konden we eindelijk rond 21 uur de bus opstappen. Nu goed, wij naar El Alto, want daar worden ook nog mensen opgepikt. Blijkbaar waren de problemen toch nog niet opgelost; wat maakte dat we daar ook nog zon anderhalf uur stilstonden. Pas rond half 12 waren we tegoei vertrokken naar Sucre. De rit zelf viel goed mee en de koude die ons normaal zou treffen in de bus (volgens alle toeristenverhalen), was er niet!
Eenmaal in Sucre aangekomen, zochten we naar een hostel waar er twee kamers vrij waren. Niet al te gemakkelijk, want alles was vrij duur. Omdat we wat moe waren van de busrit, geen zin meer hadden om nog langer te zoeken, lieten we ons verleiden en boekten we een goed, maar dus ook duurder, hotel voor ons vieren! Eline en Bert kwamen, ook met vertraging, aan en eerst aten we een lekkere almuerzo (boliviaans meergangenmenu) voor we de stad introkken. We bezochten de Casa de Libertad, cafeetje, de markt, .. Het was een gezellige dag!
Ook de volgende dag verkenden we de stad verder en bezochten we onder andere het super grote kerkhof. Verder werd er veel 'gerubickt' (een rubick is zon spelletje id vorm van een dobbelsteen waar je alle vlakken in dezelfde kleur moet krijgen, moeilijk!!) want zowel wij als Bert en Eline hadden er eentje. Die van ons is ondertussen al gesneuveld :)

Na twee dagen Sucre, trokken we verder naar Potosi, een stad zo'n drie uur verder, die vooral bekend staat omwille van zijn mijnen, maar ook omdat het werelds hoogste stad is, 4070 meter! We deden het dan ook rustig aan in Potosi en verkenden het stadje. 'S avonds was het er super koud, maar dachten ons te verwarmen in een gezellig restaurantje dat voor livemuziek zou zorgen. In ons hoofd klonk het echter allemaal beter dan het was. We moesten anderhalf uur op ons eten wachten (al chanche dat Jort en Bert nog kaarten waren gaan halen), de liveband kwam maar met 2 personen opdagen en het eten was absoluut beneden onze verwachtingen. Na het eten, wilden we er dan ook zo snel mogelijk weg en dat werd wel duidelijk door onze handelingen :) Nu goed, toen konden we er nog mee lachen. Maar de volgende ochtend was Karen, al na een ganse nacht slecht te zijn en wakker te liggen, ziek met overgeven en diarree als gevolg. Iets verkeerd gegeten hebben, kwam er dus nog eens bovenop! Voor zij die naar Potosi gaan, niet gaan eten in Potoschi restaurant! Omdat Bert en Eline een vrij strak schema hadden en ook hun tour in Uyuni al hadden geboekt, moesten zij diezelfde dag nog een bus nemen naar Uyuni. Het oorspronkelijke plan was, dat we meegingen en ook samen de tour in Uyuni zouden doen. Maar door Karens ziekte wisten we even niet meer of we wel samen verder konden! Bert en Eline verkenden de stad nog verder in de ochtend, terwijl wij in de kamer bleven. Uiteindelijk besloot Karen dan toch om mee de bus te nemen, ook al was ze nog super slecht. We hoopten op een bus met toilet van een cava busmaatschappij, ook al moesten we wat meer betalen. Maar er waren enkel lokale bussen zonder toilet aan boord. Gelukkig toch de bumpy rit van 6uur overleefd, door met de Ipod op zich af te sluiten van de rest van de wereld. We zijn echt blij dat we de bus mee genomen hebben, want de tour samen was super!! Maar om jullie niet in slaap te doen vallen :) stop ik hier en zullen we een nieuw verhaal starten de volgende keer over Uyuni!

Adios Amigos!

Jort en Karen.