Sousdai!

Na kampong Chhnang (niet te verwarren met kampong Cham, waar het nu in het verhaal over zal gaan). kwamen we, zoals jullie al gelezen hebben, terug in Phnom Penh aan.

We hebben die dag niet veel meer gedaan, buiten ons visa van Thailand gaan ophalen en wat rondgeslenterd in de drukke stad.

Normaal gingen we niet langer in Phnom Penh blijven, maar omdat we er nog niet goed uit waren naar waar we verder wilden gaan en ook wel vonden dat we het koninklijk paleis niet achterwege konden laten, hebben we vrijdag 1 april nog een dagje doorgebracht in PP. ( hebben jullie trouwens veel aprilgrappen uitgehaald :) ? ) We stonden 's morgens vroeg op en kochten onderweg op een straatstalletje wat ontbijt om geen tijd te verliezen tijdens onze wandeling richting het koninklijk paleis! We kwamen er aan en het toegangsbedrag dat in de Lonely planet stond, was ondertussen al verdubbeld. Het was al 6.25 dollar per persoon. Nu goed, normaal geven we niet graag geld aan bezienswaardigheden (zeker niet als je weet dat het voor Cambodjanen slechts 0.25 dollar is) maar hier waren we een dagje voor extra gebleven! En het was ook zeker de moeite!! Prachtige gebouwen in een nette groene omgeving. De zilveren pagode was vanbinnen ook ontzettend zot (mochten we jammer genoeg geen fotos trekken). Alle tegels in deze tempel waren van zilver en de vele buddhabeeldjes die er stonden waren ook van zilver of goud. Zo'n waardevolle spullen die er stonden, ongelooflijke rijkdom!
Na dit bezoek, was het slechts 11 uur in de voormiddag (want toen sloot het). Het was al ontzettend warm en besloten ergens een schaduwplekje te zoeken, deze zijn echter heel schaars en zijn meestal druk bezet door locals. Na deze rustpauze wat dingen gaan regelen: ons busticketten gaan kopen (uiteindelijk dan besloten naar Kampong Cham te gaan), langs een bankautomaat geweest, ... Het zalige aan Cambodja is wel dat je hier tenminste grotere bedragen aan de ATM (bankautomaat) kan afhalen. In vietnam stond er elke keer een maximum van zo'n 75 euro op, wat dus veeeeel visakosten met zich meebrengt. Hier is dat gelukkig anders! Wel vreemd op zich dat de dollar hier de tweede currency is en eigenlijk ook overal gebruikt wordt. Nu goed, na deze praktische zaken, bestormden we nogmaals de central market om wat souvenirs op de kop te slaan. Soms best vervelend om hier dingen te kopen, veel is fake, maar ze doen alsof het echt is en vragen dus ook veel te hoge prijzen waar zelfs een goede onderhandelaar niet aan zal beginnen. Achja.. 's avonds gingen we naar de night market om wat lokaal eten binnen te smukkelen. Wel grappig, je koos sate's of loempia's of dergelijke en stak die allemaal in een mandje waarna ze die vervolgens bakten. Verder daar ook nog wat optredens gezien. Weer hard moeten lachen, want er was ook weer een dansoptreden waar de dansers zo serieus dansen en hun best doen, maar die pasjes, hehe.. je moet het zien om te begrijpen!

Die zaterdag vertrokken we dan naar Kampong Cham. We kwamer er in de vroege namiddag aan en hadden heel snel een degelijke kamer gevonden. We gingen iets eten en kwamen terecht bij een ouder Frans koppel die er 5 jaar in Cambodja woonden. Ze gaven ons veel (eerlijke) uitleg over de omgeving en besloten zo die dag zelf nog een fiets te huren en naar de tempel en heuvels zo'n 7 km verder te fietsen. Het was een hele aangename namiddag. De tempel was een pre-angkor tempel en echt mooi! Ook daar een kinderproject bezocht waar kinderen leerden dansen, koken, naaien, ... Daarna verder gefietst naar de mannen en vrouwenheuvel. Eerst deden we de mannenheuvel. Er stond een tempel bovenop en daar een praatje gemaakt met een monnik. Ook waren er superveel apen daar! echt leuk om die dieren bezig te zien!! Beneden aan de heuvel stonden nog wat buddhas en tempels. Er waren ook veel locals. Het was immers weekend en het was net HET weekend dat families samenkwamen om de doden te herdenken. We spraken er met een man die er ook met zijn familie aanwezig was. Hij sprak dat zijn vader gestorven was in de oorlog met Pol Pot. Het deed raar om met mensen te praten die zo dichtbij deze oorlog stonden. We zagen ook verschillende 'killing fields'. Grote hopen zand, waar zon honderd lijken inliggen. De zogezegde massagraven. Eerst wisten we niet wat dat was, maar hij vertelden dit dus tegen ons. Sindsdien zien we ontzettend veel dergelijke hopen hier en daar tussen de velden, langs de weg, ...
Na al deze praatjes was het al weer bijna zonsondergang. Omdat onze fietsen geen achterlicht hadden, besloten we de vrouwenheuvel dan maar niet te doen en terug te rijden naar het centrum.

De volgende dag stond er weer een motorbiketrip op het programma. We vertrokken in de ochtend richting het eiland dat er is in de mekong. Je geraakte er via een grote bamboebrug. Deed wat raar om erover te rijden, het geluid was alsof het op instorten stond. Op het eiland was het zo aangenaam rijden. Het was de echte countryside van Cambodja. Er woonden allemaal boeren, heel veel tabakplantages en zoooo veel schattige kinderen die op een heel spontane en onschuldige manier ons begroeten. In de namiddag gingen we richting Wat MahaLeap, een tempel zo'n 20 km verderop die nog helemaal in het hout was. Maar dat was niet de enige reden om erheen te gaan. Er was blijkbaar een ceremonie aan de gang om de doden te herdenken. Toen we er aan kwamen, na ook weer een hele aangename rit, wisten we niet wat we moesten denken. Overal zaten er grote families die samen zaten te eten, er was kermis, ... Toen we onze motorbike parkeerden, kwam er een vrouwelijke monnik naar ons toe en ze pakten ons bij de armen. We konden niet anders dan haar volgen. Ze zette ons aan de tafel en er werd veeel eten aan tafel gebracht. Niet veel later stonden er vele vrouwen en kinderen rondom ons met vreugdevolle en nieuwsgierige ogen naar ons te kijken. We wisten niet goed wat te doen, twijfelden of dit echte gastvrijheid was (wisten toen nog niet dat de vrouw een monnik was) of dat we uiteindelijk iets zouden moeten terug geven. Niemand sprak er ook maar een woord engels, dus de enige communicatie was met gebaren. Elke keer we stopten met eten, kwamen de vrouwen terug en deden ze teken dat we meer moesten eten tot we super dik waren. Ook wezen ze maar naar ringen van getrouwde mensen en zwangere vrouwen en vervolgens naar ons :) Toen we uiteindelijk echt genoeg hadden, wisten we niet goed hoe dit aan te pakken. Je wilt ze immers niet beledigen, maar we konden ook niets meer binnenkrijgen. Na wat geaarzel en gebarentaal bleek het om echte pure gastvrijheid te gaan en mochten we gaan om de tempel en het verdere festijn te bezoeken. Dit was wel beetje 'gevaarlijk' Er zaten immers nog vele families te eten en we hadden schrik nog ergens uitgenodigd te worden. Het was een superleuke ervaring, maar we konden niets meer op en zouden dat niet kunnen duidelijk maken. Oogcontact vermijden was dus een beetje de boodschap, want vanaf je keek, kwam er al weer een lokroep :) Nog een beetje vertoefd op het festival en dan terug de motorbike op. Onderweg nog een hoopje super leuke kinderen tegengekomen. Man, om die kinderen zo te zien lachen, dat maakt je oprecht gelukkig.

Zo'n leuke dag, met weer vele ervaringen rijker!

De volgende dag vertrokken we naar Siem Reap, waar we nu ondertussen al de derde dag zijn. We gaan hier wat langer blijven als op andere plaatsen, want willen de Angkor tempels op een rustig tempo kunnen bezoeken.

Tot..

Veel Liefs,

Jort en Karen.

PS: Dankjewel Charlotte voor de extra foto's!!!