Natal - joao pessoa

Ooooooi!

We hebben nog twee nachten verbleven in het zalige, voor ons luxeuze, hotel safari in Natal, Ponta Negra. We genoten extra van het uitgebreide ontbijt, want misschien was het wel het laatste ontbijtbuffet! We hebben daar niet echt veel gedaan meer, hadden het immers al verkend met ons thuis en hadden ook even tijd nodig om verdere planningen te bekijken. We hebben ons budget er ook eens bijbekeken en om alles mooi binnen de lijntjes te houden, zouden we ongeveer rond midden september de grens over moeten steken. Dus hadden dan nog een maand te spenderen in Brasil! Wat we precies allemaal gaan doen, blijft een vraagteken. Enkele minuten geleden was ons plan om vanuit salvador (waar we nu zijn) het binnenland in te trekken om natuurparken en rustigere steden te doen en dan terug in Rio aan de kust uit te komen, maar het vervoer lijkt hier alweer een obstakel, dus doen we misschien gewoon één natuurpark en keren we dan toch terug naar de kust! we zien wel :)

Joao pessoa was op zich toch nog een grote stad en toen we uit de busterminal stapten, was er al meteen een leuke sfeer. Veel eetkraampjes en luide muziek op de straat. Maar ons hotel was dicht aan de kust gelegen, dus nog een 40minuten busrit verder en daar was de sfeer iets rustiger. De eerste avond hebben we gewoon nog wat tv gekeken om dan de volgende ochtend op tijd aan het ontbijt te zitten (dat trouwens ook uitgebreid genoeg was!) en aan het strand een mooie wandeling te maken. We liepen een 8tal kilometer verder tot aan ponta de seixas, het meest oostelijke punt van zuid-amerika. We stonden op dat moment dichter bij senegal dan bij het zuiden van brazilië! Het strand in Joao pessoa zelf is eerder een gewoon strand (ja wij zijn al heel verwend wat mooie stranden betreft), maar in ponta de seixas was weer een leuker sfeertje. Jammer genoeg zijn we hier wel de foto's van kwijt want één sd-kaartje is gecrasht of iets gelijkaardigs en nu dus waardeloos! Daar genoten van het zonneke met een pintje en dan toch op tijd terug beginnen wandelen, want wilden wel voor den donker terug in Tambau beach in Joao pessoa zijn en je hebt ook nog altijd het hoogtij wat bepaalde stranden onwandelbaar maakt! Die avond geen zin om echt uitgebreid op restaurant te gaan en veel geld uit te geven en zo in de macdonalds om de hoek terecht gekomen (totaal niet onze gewoonte, maar het smaakte nog eens).

De volgende dag zijn we de andere kant van het strand gaan verkennen, maar deze keer was het echt te warm om verder te wandelen, dus ploften we onszelf ergens op het strand neer. Wat kruiswoordraadsels maken, lezen, zwemmen, zonnen.. Die avond hadden we zin in italiaans (weeral, hehe) en vroegen aan het hotel een adresje. Het was inderdaad lekker, maar niet echt de goedkoopste. Nu goed, af en toe mogen we ons wel eens laten gaan! we zijn tenslotte op vakantie he! Hoewel het uiteindelijke bedrag dat je betaald helemaal niet alleen voor het eten is: 10% service, kosten voor de pianist (terwijl je vantevoren helemaal niet weet dat er iemand aan het spelen is), ...

Zondag namen we 's avonds de nachtbus naar salvador, dus in de voormiddag deden we het rustig aan en pakten we alles (terug) in. In de namiddag ploften we ons weer ergens neer aan een palmboomke op het strand. Altijd eerst even checken of er geen kokosnoten aan de boom hangen! Ook bekeken we de sportievelingen op het strand. Zotte beachballspellekes gezien! Hoe ze hier met de palletjes overweg gaan, geschift :) Jort genoot er dus van om nog eens 'goeie' sport te zien, of was het eerder van de vrouwkes die in string deze sport deden?
De nachtbussen in Brazilië zijn eigenlijk gewoon dezelfde bussen van overdag, maar ze rijden dan in de nacht. In Peru en Bolivia had je keuze tussen cama(bed)-bussen. Niet al teveel geslapen dus, maar je spaart er wel veel geld mee uit. Hoewel de bussen echtexuberant duur zijn!! We betaalden samen 272 reales, wat ongeveer neerkomt op 123 euro!! Dat was hetzelfde bedrag als de 3 nachten slapen in Joao pessoa met ontbijt!

We zijn toch uiteindelijk goed aangekomen in Salvador en zitten in een goed hostel midden in Pelourinho! Maar over Salvador lees je alles in het volgende verhaal, want we zitten er nu nog middenin! Blijven hier nog tot vrijdag..

Tchau!!

Jort en Karen.

familytime in Brasil ( Porto de Galinhas & Pipa)

family-time in Brasil (Ponta Negra & Olinda)

Bom dia,

we zijn al bijna 3 weken verder en dus weeral even geleden dat we de blog hebben aangevuld!

Van Santa Cruz De La Sierra trokken we onze minst ecologische schoenen aan en vlogen we met een layover in Campo Grande en een overstap in Sao Paulo naar Recife.Pffffff, wat een vermoeiende dag en nacht!Van de luchthaven in Recife namen we een bus naar de strandwijk van Recife, Boa Viagem. In de touristinfo van de luchthaven konden we een hostelletje boeken. Na wat rondgevraag her en der, in de regen, vonden we onze eindbestemming van de dag. Na Bolivia was het voor ons een enorme aanpassing om voor de prijs van 80 reals (40 euro) dit soort accomodatie te krijgen! Voor die prijs kon je in Bolivia in extreme luxe slapen en hier in Brasil slaap je in een basic hostel, geen electriciteit, vochtige, muffe kamer, vuile matrasjes, geen dekens,...We sliepen hier maar 3 nachten om daarna rechtstreeks naar Natal te reizen en dezelfde dag nog Nicky, Sanne en Nicole (mama Karen) van de luchthaven af te halen. Boa Viagem zelf is een mooi stadsstrand met veel palmbomen en skyscrapers. Echt in de zee zwemmen wordt afgeraden door een meer dan gemiddelde kans op een aanval van een haai. Borden her en der waarschuwen hiervoor!

In de luchthaven van Natal stonden we, met een portie gezonde zenuwkes, de familie op te wachten! Plots zagen we ze aan komen rennen met grote glimlachen. Tof weerzien :) Samen met 5 in een taxi (beetje opeengepropt) naar ons hotel, wat trouwens een echte verademing was voor ons: een zaaalig bed, perfect werkende wifi, super ontbijt, ... Hier sliepen we 4 nachten om dan verder te trekken naar het zuiden!

Ponta Negra (strandgedeeltje van Natal) heeft een mooi strand, hoge duinen en de dijk vol barrekes en restaurantjes. Het was dan ook een goede start! We vulden onze dagen met op het strand luieren, springen in de golven, surfen (Jort), Natal centrum bezoeken (maar daar was op eerste zicht niet veel te zien) en super lekkere restaurantjes opzoeken met vaak vooraf een caipirina'ke :) We deden ook een buggytrip naar de duinen van Genipabu. We namen twee aparte buggy's, want hoewel ze probeerden te verkopen dat 1 buggy wel voldoende zou zijn voor 5 personen, dit was absoluut niet het geval! Het was echt een zalige dag! Super weertje, adrenaline in de duinen, lekker cruisen over de stranden, mooie stops gemaakt, wat actie bij de aerobundo, ... Na de buggytrip nog even de zee in Ponta Negra ingedoken om dan ons te gaan opfrissen voor we weer lekker iets gingen eten. Een echt vakantiegevoel, raar om te zeggen als we eigenlijk al 7 maanden op vakantie zijn.. Op het strand van Ponta Negra waren er wel super veel verkopers! Strandlakens, juwelen, cocktails, pannenkoeken, ... Op een gegeven moment stopten enkele mannen/jongens bij ons om ons capoeira, samba en forro aan te leren. Met het typische instrument, berimbau, begonnen ze muziek te maken en Sanne, Karen en Jort stonden niet veel later mee in de kring! Het was echt hilarisch. Nicky en mama hadden vaak de slappe lach langs de kant terwijl wij de ietwat vreemde bewegingen probeerden na te doen! Ook moesten we meezingen, maar zoals geweten zijn de 'van rielen' niet de beste zangers :)

Na Ponta Negra namen we de bus naar Olinda. Het 'openbare' (maar dus eigenlijk privaat geregeld) vervoer is in Brazilië op het eerste zicht wel iets omslachtiger dan in de voorbije landen. De bus naar de volgende plaats nemen, bestond eigenlijk uit : taxi van hotel naar terminal - bus richting recife nemen - langs de kant van de weg worden afgezet thv Olinda - id terminal van olinda een bus nemen richting centrum en afgezet worden langs de kant van de weg - taxi nemen naar hotel (waar we nog niet geboekt hadden). Dat hotel bleek absoluut geen goede keuze, ze hadden geen gewone kamers vrij en wilden ons een bepaalde ruimte geven waar nog geen bedden stonden, gaten in de vloer waren, .. voor veel te veel geld!! Dus Karen, Nicky en Sanne zetten zichzelf even op cafe, terwijl mama en Jort op zoek gingen naar iets nieuws. Nog iets goed gevonden (dachten we) dus trokken we daar heen. We sliepen samen met 5 in 1 kamer en wij vonden het wel nog een gezellige ruimte. Alleen sliepen mama en Nicky er überslecht! Naast het bed van mama was er dan ook blijkbaar geen raam, dus heel de nacht last van lawaai! Olinda was op zich wel een charmante stad met veel gekleurde huisjes, kunstgalerijkes, een lekkere italiaan (restaurant he papa, gene paniek, haha), .. maar omdat we op de eerste avond eigenlijk al zo goed als alles verkend hadden en ze er zo slecht geslapen hadden, besloten we de volgende ochtend aan het ontbijt om maar ineens door te trekken naar Porto de Galinhas. Dit betekende eerst een bus naar het centrum van Recife, om dan een bus te nemen naar Porto de Galinhas. Maar op zich viel deze tocht heel goed mee, want je kwam in PdG aan op wandelafstand van de hotellekes. Meer over PdG lees je in ons volgende verhaal :) anders wordt dit verhaal echt TE lang!

Ciao! Até mais tarde.

Jort en Karen

Cochabamba - Santa Cruz

Holaaaa,

En we schrijven meteen door zodat Bolivia op de blog mooi kan afgerond worden! En we zitten nu uiteindelijk ook onze tijd maar rond te krijgen, want we stijgen pas op naar Brazilië deze nacht om 4u40.

In Cochabamba aangekomen, kwamen we precies in een nieuw land aan. En die lijn is door te trekken naar Santa Cruz. Lijkt helemaal niet meer op het Bolivia die we hier eerder zagen. Veel rijker (precies), tropisch klimaat, plots duurdere prijzen, geen of bijna geen cholita's (traditioneel geklede vrouwen) behalve dan de bedelaars (hoe erg ook). Het was ook meteen een veel moeilijkere zoektocht om een cava hotel aan een cava prijs te vinden. Nu goed, het was maar voor 1 nacht dus na een tijdje daalde onze kieskeurigheid. In Cochabamba de stad wat verkend, gaan bowlen, ijsjes gegeten, ... Om dan maandagavond de nachtbus te nemen naar Santa Cruz de la Sierra, waar we nu zijn. Santa Cruz is de grootste stad in Bolivia en wilt zich separeren van de rest van het land. Hetvoelt zich ook meer Braziliaans dan Boliviaans en dit is te merken : duur, warm, een mix van culturen (plots veel blanken), modern, dikke bakken int straat, ... Nu goed, we hebben hier toch onze dagen goed rondgedaan. Normaal wilden we een tweedaagse in de jungle doen (die hier op enkele uurtjes vandaan te exploreren valt), maar de trekkings waren ontzettend duur! De jungle houden we dus nog tegoed voor in Brazilië. We zijn hier dan maar naar de dierentuin geweest om toch wat mooie typische vogels en dergelijke te zien, maar het was eigenlijk maar een deprimerend bezoek owv het ijsberend gedrag van de dieren in de veel te kleine kooien. Verder hebben we vaak door de straten geslenterd, haïtefototentoonstelling bezocht, cafeetjes bezocht, op bankskes gezeten :) een typisch stadsbezoek dus!

Wel spijtig dat dit onze laatste boliviaanse stad is, want we hebben het gevoel dat we het echte bolivia niet kunnen 'afsluiten'. Ook wilden we hier nog wat souvenirs bijeen sprokkelen, maar die hebben ze hier niet buiten aan superdure prijzen (pakweg het dubbele van de rest van het land).

Maar goed, we treuren niet, want hebben tegelijk ook heel veel zin in Brazilië. We houden wel ons hart vast; want vrezen dat ons budget serieus gaat slinken in de tijd die we daar zijn, want andere reizigers waarschuwden ons al over duurdere prijzen dan europa!! We zien wel, we kunnen nog steeds couchsurfen of al eerder naar Argentinië gaan. Hebben nog een kleine 4 maanden voor Brazilië en Argentinië dus nog genoeg tijd om vrij in te plannen wat we willen.

Voor zij die het nog niet wisten trouwens, onze correcte vliegdatum is nu ook vastgezet: Woensdag 16 november vliegen we van Buenos AIres naar Brussel waar we op 17 november dan arriveren.

Ziezoooo; we gaan nog enkele uurtjes doden hier met filmkes op de laptop tot we opstijgen!

Tot in Brazil!

Jort en Karen.

Tupiza

Buenas Noches Amigos,

Woensdag kwamen we dan aan in Tupiza, moe en zin om de rest van de dag niets te doen! Dus na het zoeken van een slaapplek bleven we in onze kamer en rustten we uit! S'avonds nog op internet geweest in een internetcafe (in het zuiden van bolivia is wifi in hotels duidelijk minder aanwezig) en weer ontdekt waarom we eigen laptop mee hadden. De pc's waren ubertraag!! het duurde zonder overdrijven 20 minuten om hotmail te openen. Na gesukkel op internet ook nog iets gaan eten in de 'our pick' van de lonely planet en daar kwamen we Godfried (de Oostenrijker die we eerder al ontmoetten) tegen en samen iets mee gegeten en voetbal gekeken, gezelllig!

Next day hebben we het charmante stadje verkend, door de straatjes gedwaald, de markt afgeslenterd en tegen de valavond een mirador beklommen om de rode rotsen, die Tupiza geheel omgeven, donkerrood zien te worden.

Vrijdag stond het paardrijden doorheen de wildernis op het programma. We hadden een tourtje geboekt bij Tupiza Tours van 5 uurs voor ons met tweetjes en een gids. Om11u vertrokken we, allebei wat zenuwachtig want wat zou dat geven wij op een paard, allebei enkel ervaring opgedaan op de 'paardjes opt zegeplein' op de kermis in Turnhout. De eerste stappen verliepen goed, allebei goed erop geraakt en de eerste drafjes gingen vlot. Enkele minuten later al meteen een licht galopje, howla, dat was wat anders...We verkenden de prachtige natuur, die echt gemaakt lijkt te zijn om met een paard te bewandelen: prachtige rotsformaties, canyons, cactussen en veel stof! Samen met onze 20-jarige horseboy ging het van de 'puerta del diablo' naar de 'valle de los machos', 'canon del inca' en de canon del duende'. Deze laatste twee echt prachtige, smalle canyons met rode rotsen. Moe en toch al beetje stijf in de adductoren (binnenkant dijen voor de leken) en ons gat arriveerden we terug bij de stallen, maar de dag was al enorm geslaagd! Daarna trakteerden we onszelf op een fris pintje en gingen we nog lekker, vettige hamburgers eten opt straat.

Zaterdag maakten we nog een wandeling naar de kant van Tupiza waar we met de paarden nog niet geweest waren. We zochten eigenlijk de 'canon magico', maar vonden deze niet omdat de locals ons blijkbaar de verkeerde weg hadden opgestuurd. Maar na enkele minuten toch weer in een mooi landschap van rotsen, cactussen en lama's terechtgekomen! Het was weer zeer warm en konden opnieuw genieten van de stralende zon. Toch wel een duidelijk verschil met de koele, ijzige altiplano. 's avonds namen we dan de trein richting Oruro, een rit van 13uurs! Benieuwd wat dat ging geven want het was onze eerste treinervaring in Zuid-Amerika. Al bij al was het goed in orde, stipt, redelijk warm, maar kleine stoeltjes en lawaaierige deuren...Om 7u 's morgens arriveerden we in het ijskoude Oruro om dan meteen, na een heerlijk api (hete maïsdrank met limoen, kaneel en veel suiker) en pastelas ontbijt, de bus te nemen naar Cochabamba voor een korte rit van 4 uurs. Ja voor ons is 4 uurs kort, in België zit je dan al gemakkelijk over de grens!

Zo, weer een update van ons reisgebeuren.

Hasta Luego!

Karen & Jort.

Uyuni

Sorry dat we jullie nu plots bestormen met vele verhalen :) maar toen we samen met Bert en Eline waren, namen we de tijd niet om onze blog up te daten. Nu zijn we in Tupiza aangekomen en Bert en Eline in La Paz, dus doen we het terug rustiger aan en kunnen we wat verhalen schrijven! Wel geen Wifi te bespeuren in Tupiza, maar zoeken zo meteen een internetcafeetje op.

Toen we in Uyuni aankwamen, was Karen natuurlijk niet plots beter, dus bleef zij op de kamer terwijl Jort met Eline en Bert naar de maatschappij ging om de salar de uyuni-tour te regelen. In het kantoor aangekomen, vertelden ze dat de driedaagse tour niet meer mogelijk was owv de vele sneeuw die er afgelopen twee weken was gevallen en het vele smeltwater heden ten dage. Ze boden een tweedaagse tour aan en we boekten die. Zondag bleven we dus nog een dagje in Uyuni, waar op zich niet echt veel te zien is buiten terrasjes, marktje, ... Eigenlijk al goed want Karen was nog steeds niet opperbest en zo toch nog de tijd om wat uit te rusten voor we op de trekking vertrokken.

Maandag stonden we op tijd aan het kantoor, maar zoals boliviaanse gewoonten, vertrokken we te laat. We waren alle vier al wat gefrustreerd want hadden al maar twee dagen om de prachtige omgeving te verkennen en vertrokken dan ook al te laat. We deelden de jeep met een ouder Duits koppel en natuurlijk onze chauffeur/gids: Lino. Eerst stopten we aan een treinkerkhof, interessant om te zien, maar deelden dit met vele andere touristen die op trekking vertrokken. Nadien trokken we de zoutvlakten op! Echt waanzinnig om te zien. De zoutvlakten nemen een oppervlakte in van 12000 vierkante kilometer, dus je kan je al voorstellen dat het grote witte vlak oneindig aanvoelde. Het was blauwe hemel met een aangenaam zonnetje en het smeltwater hier en daar maakte dat het allemaal nog meer op een droom leek, door de zotte weerspiegelingen van de bergen en de andere jeeps in de zoutvlakten. De eerste dag stopten we ook nog aan Isla Incahuasi, een 'eilandje' in de zoutvlakten dat VOL stond met enorme cactussen. Het was allemaal heel onwerkelijk. Eerst rij je op de zoutvlakte en dan stop je plots op een plaats met prachtige cactussen, zoveel verschillende landschappen. We hielden onze ogen open!! Nadien reden we verder over de zoutvlakte, met nodige tussenstops voor foto's en dergelijke, tot we bij zonsondergang aan onze hostel aankwamen. Een hostel gemaakt uit zout (maar was niet gelegen op de zoutvlakte) en we waren nog maar de tweede tour die er stopten, gloednieuw dus! We werden al meteen verwelkomd met thee, koffie en koekjes en speelden kaartspelletjes tot we ons avondmaal konden verorberen. Deze tour heeft ons wel wat boven het budget gebracht, maar het eten en de hostel waren supergoed. We kregen zelfs wijn 's avonds :) Die avond toch op tijd het bed ingedoken, want we werden de volgende dag om 7u aan het ontbijt verwacht.

Dinsdag waren we op tijd aan het ontbijt (wat weer goed verzorgd was), maar we vertrokken toch wel weer wat later dan verwacht. Rond 10na8 zaten we dan weer met 6'en in de jeep en reden we door weer een heel ander landschap, gaande van savanne, geweldige rotsformaties, maanlandschap, sneeuwbergen, woestijnen ...
We maakten een stop op 4200 meter aan een semi-actieve vulkaan met prachtige lava-rotsformaties. Verder stopten we onder andere aan twee lagunes, waar we bij de tweede super veel flamingo's zagen. Toch geweldig om die dieren in hun natuurlijke habitat te zien en de roze diertjes op de blauwe lagoon met de witte sneeuw, gaf weer een geweldig mooi zicht! Ook de tweede dag was dus weer super! Wel best veel in de jeep gezeten, maar eigenlijk wisten we wel vooraf dat de trekking vooral in de jeep zitten, betekende.
We zijn echt blij dat we dit nog samen met Bert en Eline hebben kunnen doen, voor onze avonturen weer een andere weg op gingen. Diezelfde avond namen Bert en Eline de nachtbus naar La Paz en wij bleven nog een nachtje in Uyuni slapen, voor wij (deze ochtend) de bus namen naar Tupiza. We aten nog samen salchipapas (zeg maar een lekkere vettige hamburger) en wensten elkaar nog een verdere goeie reis!

We boekten nog onze busticket naar Tupiza, maar nu bleek dat de bussen enkel om 6u smorgens of om 20u savonds vertrokken. Omdat de rit niet langer duurt dan 6uur, kozen we dan maar voor de bus van 6u smorgens. Deze morgen dus al rond de 5'en onze nest uit. Aan de busmaatschappij aangekomen, in den donker, vertelden ze ons dat er niet genoeg mensen waren om een bus in te zetten en we dus met een jeep naar Atocho zouden rijden. We waren even niet goedgezind, want dat betekende met z'n elven in een jeep, terwijl er eigenlijk maar 7 goeie zitplaatsen zijn, maar goed ons motto blijft 'als we er maar veilig geraken!' Er was nog één andere reiziger, een oostenrijker, onder de bolivianen en we raakten dan ook aan de praat. We hadden de pech de verkeerde busmaatschappij gekozen te hebben, want in Atocho stopten we en zouden we overstappen op een andere bus, die pas om 10uur zou vertrekken. We hadden dus nog een twee uurtjes te spenderen in een dorp waar precies alles pas open ging na 9. Nu goed, we zijn veilig in Tupiza geraakt en liggen nu in het bed van onze hostel wat te rusten :)

Swaaaaaat, hier stopt het! We gaan onze laatste 10 dagen in Bolivia in om dan te vliegen richting Brazilië waar we mama (van Karen) en Nicky en Sanne zullen ontmoeten :)

Ciao,

Jort en Karen

Wist je dat:

- de Salar (zoutvlakte) nog groeit. In het midden van de salar gaat het zout tot 6 meter diep.

- de zon 's middags in het noorden staat.

- echt ALLE' toeristen'restaurants pizza serveren.

- onder de salar de grootste voorraad aan Lithium zit (wordt gebruikt in batterijen)

- het niet zo koud was, als verwacht, in de hostel omdat de zoutstenen de warmte van overdag opnemen.

- we de mooiste sterrenhemel ooit zagen aan de rand van de salar

sucre, potosi

En al meteen een volgende verhaal voor jullie! Deze keer over Sucre en Potosi.

Onderweg van Copacabana naar La Paz merkten we al wat problemen op in El Alto, La Paz. Er waren blokkades en onze bus moest daardoor een andere route nemen om het centrum binnen te geraken. Eenmaal in het centrum aangekomen, zetten we Bert en Eline af aan de hostel (zij sliepen nog 1nacht in La Paz en namen dan de volgende dag het vliegtuig naar Sucre) en trokken wij richting de busterminal om onze nachtbus naar Sucre te nemen. In de busterminal zagen we verdacht veel mensen aan de office van onze maatschappij. Blijkbaar waren de bussen van 15u nog niet vertrokken, owv de blokkades en benzineproblemen in El Alto. Wij hadden normaal een bus om 19u, maar zagen al gauw in dat die ook niet tijdig zou vertrekken. Na veel wachten, aanschuiven en raden wat er aan het gebeuren was, konden we eindelijk rond 21 uur de bus opstappen. Nu goed, wij naar El Alto, want daar worden ook nog mensen opgepikt. Blijkbaar waren de problemen toch nog niet opgelost; wat maakte dat we daar ook nog zon anderhalf uur stilstonden. Pas rond half 12 waren we tegoei vertrokken naar Sucre. De rit zelf viel goed mee en de koude die ons normaal zou treffen in de bus (volgens alle toeristenverhalen), was er niet!
Eenmaal in Sucre aangekomen, zochten we naar een hostel waar er twee kamers vrij waren. Niet al te gemakkelijk, want alles was vrij duur. Omdat we wat moe waren van de busrit, geen zin meer hadden om nog langer te zoeken, lieten we ons verleiden en boekten we een goed, maar dus ook duurder, hotel voor ons vieren! Eline en Bert kwamen, ook met vertraging, aan en eerst aten we een lekkere almuerzo (boliviaans meergangenmenu) voor we de stad introkken. We bezochten de Casa de Libertad, cafeetje, de markt, .. Het was een gezellige dag!
Ook de volgende dag verkenden we de stad verder en bezochten we onder andere het super grote kerkhof. Verder werd er veel 'gerubickt' (een rubick is zon spelletje id vorm van een dobbelsteen waar je alle vlakken in dezelfde kleur moet krijgen, moeilijk!!) want zowel wij als Bert en Eline hadden er eentje. Die van ons is ondertussen al gesneuveld :)

Na twee dagen Sucre, trokken we verder naar Potosi, een stad zo'n drie uur verder, die vooral bekend staat omwille van zijn mijnen, maar ook omdat het werelds hoogste stad is, 4070 meter! We deden het dan ook rustig aan in Potosi en verkenden het stadje. 'S avonds was het er super koud, maar dachten ons te verwarmen in een gezellig restaurantje dat voor livemuziek zou zorgen. In ons hoofd klonk het echter allemaal beter dan het was. We moesten anderhalf uur op ons eten wachten (al chanche dat Jort en Bert nog kaarten waren gaan halen), de liveband kwam maar met 2 personen opdagen en het eten was absoluut beneden onze verwachtingen. Na het eten, wilden we er dan ook zo snel mogelijk weg en dat werd wel duidelijk door onze handelingen :) Nu goed, toen konden we er nog mee lachen. Maar de volgende ochtend was Karen, al na een ganse nacht slecht te zijn en wakker te liggen, ziek met overgeven en diarree als gevolg. Iets verkeerd gegeten hebben, kwam er dus nog eens bovenop! Voor zij die naar Potosi gaan, niet gaan eten in Potoschi restaurant! Omdat Bert en Eline een vrij strak schema hadden en ook hun tour in Uyuni al hadden geboekt, moesten zij diezelfde dag nog een bus nemen naar Uyuni. Het oorspronkelijke plan was, dat we meegingen en ook samen de tour in Uyuni zouden doen. Maar door Karens ziekte wisten we even niet meer of we wel samen verder konden! Bert en Eline verkenden de stad nog verder in de ochtend, terwijl wij in de kamer bleven. Uiteindelijk besloot Karen dan toch om mee de bus te nemen, ook al was ze nog super slecht. We hoopten op een bus met toilet van een cava busmaatschappij, ook al moesten we wat meer betalen. Maar er waren enkel lokale bussen zonder toilet aan boord. Gelukkig toch de bumpy rit van 6uur overleefd, door met de Ipod op zich af te sluiten van de rest van de wereld. We zijn echt blij dat we de bus mee genomen hebben, want de tour samen was super!! Maar om jullie niet in slaap te doen vallen :) stop ik hier en zullen we een nieuw verhaal starten de volgende keer over Uyuni!

Adios Amigos!

Jort en Karen.

Copacabana

Holaaa!

Al weer een hele tijd geleden, maar met gezelschap gaat de tijd sneller vooruit! Van La Paz vertrokken we terug naar Copacabana, waar we twee nachten geslapen hebben. Toen we smiddags er aankwamen, stonden Alex en Morgane ons op te wachten. We aten samen een soep op de markt en praatten bij over de laatste dagen. De eetkraampjes op straat zijn trouwens echt geweldig! Super goedkoop (€0,3 voor soep met pasta, patatjes, ...) lekker, snel, ... Zou in België voor de snelle lunchen ook wel goed werken (maar wss qua hygiënische voorschriften zou het dan weer worden afgeschreven).

Verder die dag nog met Alex en Morgane Copacabana verkend (wat heel klein is). Lange tijd aan het strand gezeten van het titicacameer en tegen zonsondergang een afgelegen plekje gezocht om er met een fris pintje te genieten van de mooie vergezichten over titicacameer!

De volgende dag vertrokken wij op dagtrip naar Isla del Sol, zouden er liever geslapen hebben, maar die avond kwamen Bert en Eline aan in Copacabana en zagen hun natuurlijk ook graag terug! Isla del Sol is een eiland in het titicacameer (wat trouwens het grootste hoogste, 3800 meter, meer is ter wereld, het lijkt inderdaad vaak of je de zee ziet) waar de incalegendes zouden ontstaan zijn. We namen de boot van Copa naar het noorden van Isla del Sol, Challapampa en zouden daar onze wandeling starten dwars door het eiland naar het zuiden van Isla del Sol. We zaten nog geen 20 meter verder op het Titicacameer toen de motor van onze boot al stil viel. Alle andere boten gingen ons voorbij, maar wij hadden weer de dikke pech om eerst de afwachtende houding van onze kapiteinen te doorstaan om dan vervolgens, toen ze besloten dat het toch niet meer gemaakt kon worden, op een andere boot over te stappen. Toen we in het noorden aankwamen, moesten we al meteen inkom betalen. Maar bij deze ene geldsprokkeling van de lokale bevolking bleef het niet. Halverwege de wandeling stond er plots ook een checkpoint waar je nog eens geld moest betalen, voor het verderliggende dorpje en ook in het zuiden rekenden ze je geld aan. Heel stom, want je kon niet anders dan betalen en niemand had vantevoren verteld over deze entreefees. Nu goed, je kon ook met de boot van het noorden naar het zuiden en dan betaalde je niet alle checkpoints, maar de 3uur durende wandeling was wel prachtig! We hadden super goed weer, waardoor de zonweerspiegelingen op het meer echt mooi waren. Ook zagen we de cordillera real, dus zaten weer in een landschap waar we zowel een supergroot meer, mooie rotsformaties, stranden en sneeuwbergen zagen. Gelukkig worden we hier niet gewoon aan en blijven we verwonderd naar deze natuur kijken! Nadien boot teruggenomen naar Copa. We kochten weer wat pintjes en dronken deze op met Alex en Morgane op het 'dakterras' van onze hostel met de straffe avondzon op ons gezicht. Het leuke hier in Bolivia is ook dat het een uurtje langer licht blijft (tot 19u), met het uurverschil tav Peru. Ondertussen kregen we ook een sms van Bert dat ze bijna arriveerden, dus niet veel later zaten we gezellig met zen zessen op ons dakterras! Het was een leuk weerzien. 'S avonds ook nog gezellig gaan eten met Eline en Bert, waar we dan onze voorbijgaande verhalen konden wisselen.

De volgende dag vertrokken we om half 2 met de bus terug naar La Paz, dus hadden nog een voormiddag om Eline en Bert Copa te laten zien. Eerst langs het strand om dan de berg te beklimmen waar bovenaan het einde van een kruisweg was. Het was maar 200 meter verschil in hoogte tav Copa, maar omdat je op 4000 meter zit, voel je dit toch serieus in de ademhaling. Boven alletwee een kaarsje gebrand en gekeken hoe de lokale bevolking 'speelgoed'autotjes, hotels, huizen, ... kocht om dan te zegenen. Nadien terug naar beneden, nog wat door stadje gegaan, de kerk bezocht en nog eens zon goei soep gegeten voor we de bus opgingen! Op naar La Paz om dan meteen de avondbus naar Sucre te nemen. Maar daar lees je alles over ih volgende verhaal!

Ciao Amigos!

Jort en Karen.